حجتیه ،هواداران اندیشه ای خاص هستند که به صورت تشکیلاتی منسجم و با نام « انجمن حجتیه » پیش از انقلاب اسلامی فعالیت میکردند.

این گروه معتقد بودند که اقامه حکومت از شئون امام معصوم(ع) است، بنا براین در عصر غیبت ، تشکیل حکومت جایز نیست.
این گروه با تبلیغ اینکه وظیفه ما در این عصر، انتظار است و بس، و ما نباید در کارهای سیاسی دخالت کنیم، با مبارزان و طرفداران راه امام خمینی(ره) مخالفت میکردند.
این بینش با القای گفتاری از قبیل این که:
از ما کاری ساخته نیست ،
آقا امام زمان(ع) خود باید بیاید و کارها را اصلاح کند،
ما موظف به چنین اموری نیستیم و... روحیه ی بی تفاوتی، سکوت و سکون و ظلم پذیری را تقویت می کردند.
هرچند با تلاش عالمان آگاه و پیروزی انقلاب اسلامی ، این باور غلط از صحنه بیرون شد و بسیاری از هوادران آن به صف انقلاب و مبارزان پیوستند، ولی این بدان معنی نیست که این تفکر به کلی ریشه کن شده و دیگر هیچ هواخواهی ندارد ، زیرا هنوز در گوشه و کنار ، حتی از سوی برخی از خواص به آن دامن زده می شود. از این روی بسیاری از دانشوران و صاحبنظران ، پس از انقلاب اسلامی ، برخی به اجمال و برخی به تفصیل به نقد و بررسی این اندیشه و مبانی آن پرداختند.
با نگاهی به گفته ها و نوشته های طرفداران این نظریه و دلایلی که بدان استناد کرده اند، میتوان گفت که این باور انحرافی از سه راه سرچشمه گرفته است:
1-برداشت نادرست از روایاتی که گسترش ستم و فساد را از نشانه های ظهور امام زمان(ع) معرفی می کند.
2-استناد به روایاتی که از هرگونه قیامی در عصر غیبت،نهی و به سکوت و سکون و صبر بر بلاها، دعوت کرده است.
3-تفسیر نادرست از امامت و رهبری و تصور اینکه تشکیل حکومت در عصر غیبت، دخالت در قلمرو کار معصوم(ع) است.
البته دلایل باورمندان به این عقیده در جای خود بحث و بررسی شده است.
این انجمن توسط شیخ محمود ذاکر زاده تولایی معروف به شیخ محمود حلبی(1279-1376 ه ش) با همکاری سیدرضا آل رسول، سید محمد حسین عصار، سید حسین سجادی، غلامحسین حاج محمد تقی که عمدتا #تاجر بودند ،تاسیس شد.
کتاب موعود نامه(فرهنگ الفبایی مهدویت)،مولف: مجتبی تونه ای، انتشارات مشهور ص 270 -حجتیه

نظرات شما عزیزان: